Ανακάθισε στο κρεβάτι, έφερε τα γόνατα στο στήθος και πίεσε τα ακροδάχτυλα του αριστερού της χεριού. Κάπως έτσι συνήθως ξεμούδιαζαν. Άρχισε να μετράει τους παλμούς της, να γεμίζει το διάφραγμα, να αδειάζει τους πνεύμονες. Δυο ανάσες έμειναν μισές. Αγκάλιασε πιο σφιχτά τα γόνατά της και συνέχισε την προσπάθεια. Αν κατάφερνε να ρυθμίσει παλμούς και αναπνοές, θα μετριαζόταν και ο πόνος στο στομάχι...
«Παράδεισος, δε νομίζεις;» «Ε, δε το συζητώ…» Είχε από ώρα σκοτεινιάσει. Ο παφλασμός ίσα που έφτανε στα πρώτα βότσαλα. Σε λίγες μέρες ο καιρός θα γύρναγε και οι αλμυρές σταγόνες θα έφταναν μέχρι το τροχόσπιτο του κυρ Στάθη. Ήταν το δεύτερο καλοκαίρι που έβλεπε να τελειώνει από αυτή τη μικρή παραλία. Τον συμπότη του τον ήξερε τέσσερις μήνες μόνο και ήδη ήταν ένας επιστήθιος φίλος. «Κάθε μέρα...
Πλησίαζε έξι. Σε λίγη ώρα θα έπρεπε να φύγει. Η κίνηση στον κεντρικό δρόμο δεν έλεγε να σταματήσει. Αν και μέσα από τον περίφρακτο χώρο, μπορούσε να ακούσει τη βιασύνη των οδηγών. Μια ακόμα μέρα έφτανε στο τέλος της. Όλοι αυτοί εκεί έξω επέστρεφαν. Γυρνούσαν σε κάποιον. Είτε το αποκαλούσαν οικογένεια, είτε απλά “σπίτι”. συνάντηση Εκείνη ήταν εδώ. Καθόταν σε ένα πέτρινο κάθισμα, αφήνοντας τα λίγα...
Δεν ήταν όμορφη αυτή η Κυριακή για βόλτα. Κι αυτός ο κόμπος στο λαιμό, δεν έλεγε να γίνει αναστεναγμός, να φύγει από μέσα του.
«Πολύ ωραίο το μαγαζί εδώ, ε; Και το φαγητό πολύ νόστιμο. Και το σέρβις… Πραγματικά, μπράβο τους. Ε, Θοδωρή, δε συμφωνείς;» μια τέλεια μέρα «Μμμ.» Κάθονται αντίκρυ. Μπροστά τους άδεια πιάτα. Έχει σχεδιάσει την τέλεια μέρα. Το πρωί στη θάλασσα, ύστερα φαγητό στο παραλιακό ταβερνάκι. Τους μένει το απόγευμα να επισκεφτούν το γνωστό ορεινό χωριό και το βράδυ να πιουν ένα ποτό στη Χώρα...
Οι περισσότεροι έριχναν μια ματιά και έστρεφαν το βλέμμα. Ο άντρας, όμως, που ήταν τώρα απέναντί της επέμενε να κοιτάζει. Φαίνονταν μόνο οι δύο, αλλά μπήκε στον πειρασμό να του τις δείξει όλες. Και τις εφτά -παράταιρα λευκές στο ημίφως- γραμμές, που είχε κάποτε χαράξει κάθετα στη φλέβα του αριστερού της χεριού. Το τέλος του κόσμου. «Ήμουν μικρή κι ανόητη,» του είπε τελικά με ένα μισό χαμόγελο και...
Αν κάποιος παρατηρούσε το πορτρέτο του αείμνηστου επιχειρηματία Πέτρου Αργυράκου θα διέκρινε μια έκφραση αποδοκιμασίας. Όσοι τον ήξεραν θα έλεγαν ότι αυτό ήταν το ύφος που τον χαρακτήριζε και ότι σε καμία περίπτωση δε σχετιζόταν με τις επιλογές αυτής της κοπέλας, που την είχαν οδηγήσει βήμα βήμα στην παρούσα κατάσταση. Σε αυτό το αποστειρωμένο περιβάλλον, όπου όποιος το επισκεπτόταν το έκανε για...
Κοίταξε την ώρα ακόμα μια φορά. Μία και δέκα. πολιτεία «Έπρεπε να είχα πάρει το μετρό,» μουρμούρησε πίσω από το τιμόνι. Το θέμα ήταν να φτάσει στο φανάρι. «Στην Αθηνάς ανοίγει ο δρόμος.» Το αυτοκίνητο μούγκρισε και το άφησε να τσουλήσει για 2-3 μέτρα. Κόκκινο πάλι. Γύρισε το βλέμμα στα δεξιά. Άνθρωποι διαφόρων ηλικιών να περπατούν με σκυμμένο το κεφάλι, κοιτάζοντας το ρολόι κι έπειτα...
Αν είχε μείνει μια παρηγοριά στην κυρία Στεφανία, ήταν εκείνο το γιασεμί. Ριζωμένο στη διπλανή αυλή, την καλημέριζε κάθε πρωί με τη μοσχοβολιά του. Το μόνο που είχε μείνει ίδιο στη γειτονιά.
Το κορμί της είχε μουδιάσει. Σε λίγα λεπτά θα συναντούσε το Βασίλη. Απ’ το μυαλό της περνούσαν πόσες σκέψεις. ο χρήστης Κι αν δεν ήταν όπως την περίμενε; ο χρήστης Κι αν απογοητευόταν; ο χρήστης Κι αν δεν ήταν εκείνος όπως τον περίμενε αυτή; ο χρήστης Αν οι φωτογραφίες δεν ήταν δικές του; ο χρήστης Αν της κάνει κακό; ο χρήστης Γιατί ήταν τόσο απερίσκεπτη στην ηλικία της; ο χρήστης Γιατί...