Οι περισσότεροι έριχναν μια ματιά και έστρεφαν το βλέμμα. Ο άντρας, όμως, που ήταν τώρα απέναντί της επέμενε να κοιτάζει. Φαίνονταν μόνο οι δύο, αλλά μπήκε στον πειρασμό να του τις δείξει όλες. Και τις εφτά -παράταιρα λευκές στο ημίφως- γραμμές, που είχε κάποτε χαράξει κάθετα στη φλέβα του αριστερού της χεριού. Το τέλος του κόσμου. «Ήμουν μικρή κι ανόητη,» του είπε τελικά με ένα μισό χαμόγελο και...
Η νότια πλευρά της μικρής επαρχιακής πόλης φωτιζόταν κάθε τόσο από τις αστραπές μιας -συνηθισμένης για την εποχή- μπόρας. Οι δρόμοι είχαν αδειάσει λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Μερικά σπίτια διατηρούσαν ακόμα κάποια ίχνη ζωής με τη μορφή φωνών ή χαχανητών. Στα περισσότερα, ωστόσο, αντηχούσε η σιγή του ύπνου.
Η Στέλλα Τριάντη προσπαθούσε να οδηγήσει το κορμί της ελπίζοντας σε καταφύγιο. Οι τιράντες της μπλούζας της αγκομαχούσαν από την προσπάθεια να τη κρατούν στη θέση της, να μη λιγοψυχήσουν. Τα μαλλιά της είχαν λυθεί. Είχε προσπαθήσει να τα περιμαζέψει, σαν τη μάνα μια ντουζίνα παιδιά, αλλά γρήγορα παράτησε κάθε προσπάθεια και εμπιστεύτηκε την πρωτοβουλία τους. Της πήρε λίγη ώρα να φτάσει στο σπίτι...
Τι μέρα ήταν; Άπλωσε το χέρι έξω από την κουβέρτα και ψαχούλεψε πάνω στο κομοδίνο. Ακούστηκαν διάφοροι ήχοι. Μάλλον ήταν διαφημίσεις που μόλις είχαν τελειώσει και τώρα άκουγε κάτι γνώριμες συγχορδίες. Νόμισε ότι της άρεσε αυτό το τραγούδι. Τα μάτια της ήταν ακόμα κλειστά. Δεν ήθελε να αφήσει ακόμα τη ζεστασιά του κρεβατιού και του ονείρου. Σε λίγο ο καφές.
Ανακάθισε στο κρεβάτι και έβγαλε ένα lucky strike απ' το πακέτο δίπλα της. Το άναψε. Tο κορμί του γυμνό, κατευθυνόταν περήφανο προς στο μπάνιο. Κοίταξε τα ρούχα της, πεταμένα στην απέναντι καρέκλα, στο πάτωμα, κάπως ανακατεμένα με τα δικά του. Πόσο γρήγορα μπορούσε να ντυθεί και να φύγει, πριν να πρέπει να δώσει εξηγήσεις; Το τσιγάρο καιγόταν στα δάχτυλά της, χωρίς να αποφασίζει την κρίσιμη...