Πλησίαζε έξι. Σε λίγη ώρα θα έπρεπε να φύγει. Η κίνηση στον κεντρικό δρόμο δεν έλεγε να σταματήσει. Αν και μέσα από τον περίφρακτο χώρο, μπορούσε να ακούσει τη βιασύνη των οδηγών. Μια ακόμα μέρα έφτανε στο τέλος της. Όλοι αυτοί εκεί έξω επέστρεφαν. Γυρνούσαν σε κάποιον. Είτε το αποκαλούσαν οικογένεια, είτε απλά “σπίτι”. συνάντηση Εκείνη ήταν εδώ. Καθόταν σε ένα πέτρινο κάθισμα, αφήνοντας τα λίγα...
Οι περισσότεροι έριχναν μια ματιά και έστρεφαν το βλέμμα. Ο άντρας, όμως, που ήταν τώρα απέναντί της επέμενε να κοιτάζει. Φαίνονταν μόνο οι δύο, αλλά μπήκε στον πειρασμό να του τις δείξει όλες. Και τις εφτά -παράταιρα λευκές στο ημίφως- γραμμές, που είχε κάποτε χαράξει κάθετα στη φλέβα του αριστερού της χεριού. Το τέλος του κόσμου. «Ήμουν μικρή κι ανόητη,» του είπε τελικά με ένα μισό χαμόγελο και...
Το κορμί της είχε μουδιάσει. Σε λίγα λεπτά θα συναντούσε το Βασίλη. Απ’ το μυαλό της περνούσαν πόσες σκέψεις. ο χρήστης Κι αν δεν ήταν όπως την περίμενε; ο χρήστης Κι αν απογοητευόταν; ο χρήστης Κι αν δεν ήταν εκείνος όπως τον περίμενε αυτή; ο χρήστης Αν οι φωτογραφίες δεν ήταν δικές του; ο χρήστης Αν της κάνει κακό; ο χρήστης Γιατί ήταν τόσο απερίσκεπτη στην ηλικία της; ο χρήστης Γιατί...