«Παράδεισος, δε νομίζεις;» «Ε, δε το συζητώ…» Είχε από ώρα σκοτεινιάσει. Ο παφλασμός ίσα που έφτανε στα πρώτα βότσαλα. Σε λίγες μέρες ο καιρός θα γύρναγε και οι αλμυρές σταγόνες θα έφταναν μέχρι το τροχόσπιτο του κυρ Στάθη. Ήταν το δεύτερο καλοκαίρι που έβλεπε να τελειώνει από αυτή τη μικρή παραλία. Τον συμπότη του τον ήξερε τέσσερις μήνες μόνο και ήδη ήταν ένας επιστήθιος φίλος. «Κάθε μέρα...
«Πολύ ωραίο το μαγαζί εδώ, ε; Και το φαγητό πολύ νόστιμο. Και το σέρβις… Πραγματικά, μπράβο τους. Ε, Θοδωρή, δε συμφωνείς;» μια τέλεια μέρα «Μμμ.» Κάθονται αντίκρυ. Μπροστά τους άδεια πιάτα. Έχει σχεδιάσει την τέλεια μέρα. Το πρωί στη θάλασσα, ύστερα φαγητό στο παραλιακό ταβερνάκι. Τους μένει το απόγευμα να επισκεφτούν το γνωστό ορεινό χωριό και το βράδυ να πιουν ένα ποτό στη Χώρα...
Η Στέλλα Τριάντη προσπαθούσε να οδηγήσει το κορμί της ελπίζοντας σε καταφύγιο. Οι τιράντες της μπλούζας της αγκομαχούσαν από την προσπάθεια να τη κρατούν στη θέση της, να μη λιγοψυχήσουν. Τα μαλλιά της είχαν λυθεί. Είχε προσπαθήσει να τα περιμαζέψει, σαν τη μάνα μια ντουζίνα παιδιά, αλλά γρήγορα παράτησε κάθε προσπάθεια και εμπιστεύτηκε την πρωτοβουλία τους. Της πήρε λίγη ώρα να φτάσει στο σπίτι...
Σκούπισε τα χέρια της και έκλεισε το μάτι της κουζίνας. Κοίταξε γύρω της να βρει το καπάκι της κατσαρόλας. Κάπου εκεί το είχε αφήσει. Να το. Τώρα είχε να δει το ψητό στο φούρνο, να βγάλει τις μπύρες από την κατάψυξη μη σκάσουνε, να αλλάξει μπλούζα γιατί αυτή λαδώθηκε, να στρώσει τραπέζι σιγά σιγά… Από το διπλανό δωμάτιο η τηλεόραση στη διαπασών. Ντέρμπι: Ολυμπιακός – ΑΕΚ ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων...