Κοίταξε την ώρα ακόμα μια φορά. Μία και δέκα. πολιτεία «Έπρεπε να είχα πάρει το μετρό,» μουρμούρησε πίσω από το τιμόνι. Το θέμα ήταν να φτάσει στο φανάρι. «Στην Αθηνάς ανοίγει ο δρόμος.» Το αυτοκίνητο μούγκρισε και το άφησε να τσουλήσει για 2-3 μέτρα. Κόκκινο πάλι. Γύρισε το βλέμμα στα δεξιά. Άνθρωποι διαφόρων ηλικιών να περπατούν με σκυμμένο το κεφάλι, κοιτάζοντας το ρολόι κι έπειτα...
Τα μάτια μου πονούσαν απ’ την αντηλιά. Ακούμπησα κάτω το σάκο που λεπτό το λεπτό γινόταν βαρύτερος και περίμενα κάποιο αυτοκίνητο να φιλοτιμηθεί να με πάρει μαζί του. Σκούπιζα τον ιδρώτα στο μέτωπό μου με την ανάποδη της παλάμης. Σκέφτηκα για μια στιγμή να βρέξω το πρόσωπό μου, αλλά το νερό που κρατούσα είχε ζεσταθεί τόσο, που αμφέβαλλα αν θα είχε αποτέλεσμα. Έκανα σήμα κάθε τόσο στους...
Πλησίασε στα κάγκελα του μπαλκονιού. Έριξε μια ματιά στο βαθύ μπλε του ουρανού, που ήταν ακόμα μακριά. Τα σύννεφα θα αργούσαν να φύγουν, να το φέρουν και εδώ. Κοίταξε κάτω. Το οδόστρωμα ήταν ακόμα βρεγμένο από την καλοκαιρινή μπόρα που τελείωσε πριν από λίγη ώρα. Η ζέστη σε συνδυασμό με την υγρασία δημιουργούσε μια αποπνικτική ατμόσφαιρα. Ή μήπως δεν ήταν αυτός ο λόγος που δε μπορούσε να ανασάνει;
Η Στέλλα Τριάντη προσπαθούσε να οδηγήσει το κορμί της ελπίζοντας σε καταφύγιο. Οι τιράντες της μπλούζας της αγκομαχούσαν από την προσπάθεια να τη κρατούν στη θέση της, να μη λιγοψυχήσουν. Τα μαλλιά της είχαν λυθεί. Είχε προσπαθήσει να τα περιμαζέψει, σαν τη μάνα μια ντουζίνα παιδιά, αλλά γρήγορα παράτησε κάθε προσπάθεια και εμπιστεύτηκε την πρωτοβουλία τους. Της πήρε λίγη ώρα να φτάσει στο σπίτι...
Στεκόταν στην άκρη του δρόμου και την κοίταζε καθώς απομακρυνόταν. Θα μπορούσε να τη φωνάξει, να της ζητήσει να μην τον αφήσει, να την παρακαλέσει, να… μα, όλες οι λέξεις πέθαιναν πριν φτάσουν στα χείλη του. Του είπε «Αντίο»… Τι νόημα είχαν όλα τα άλλα;