Ανακάθισε στο κρεβάτι, έφερε τα γόνατα στο στήθος και πίεσε τα ακροδάχτυλα του αριστερού της χεριού. Κάπως έτσι συνήθως ξεμούδιαζαν. Άρχισε να μετράει τους παλμούς της, να γεμίζει το διάφραγμα, να αδειάζει τους πνεύμονες. Δυο ανάσες έμειναν μισές. Αγκάλιασε πιο σφιχτά τα γόνατά της και συνέχισε την προσπάθεια. Αν κατάφερνε να ρυθμίσει παλμούς και αναπνοές, θα μετριαζόταν και ο πόνος στο στομάχι...
Υπάρχουν διάφορα άρθρα γύρω για το πώς να γράφεις γυναικείους χαρακτήρες. Και άλλα πόσα που χλευάζουν παραδείγματα αποτυχημένων προσπαθειών συγγραφέων. Όλα αυτά είναι καλά. Όμως νομίζω ότι είναι πολύ λιγότερο περιοριστικό να υπάρχει μια αναλυτική λίστα με πράγματα που δεν πρέπει να κάνεις. Σίγουρα είναι πιο εύκολο στην αναζήτηση στοιχείων, πάντως, σε σχέση με μακροσκελή κείμενα. Επίσης, να...
Πλησίαζε έξι. Σε λίγη ώρα θα έπρεπε να φύγει. Η κίνηση στον κεντρικό δρόμο δεν έλεγε να σταματήσει. Αν και μέσα από τον περίφρακτο χώρο, μπορούσε να ακούσει τη βιασύνη των οδηγών. Μια ακόμα μέρα έφτανε στο τέλος της. Όλοι αυτοί εκεί έξω επέστρεφαν. Γυρνούσαν σε κάποιον. Είτε το αποκαλούσαν οικογένεια, είτε απλά “σπίτι”. συνάντηση Εκείνη ήταν εδώ. Καθόταν σε ένα πέτρινο κάθισμα, αφήνοντας τα λίγα...
«Πολύ ωραίο το μαγαζί εδώ, ε; Και το φαγητό πολύ νόστιμο. Και το σέρβις… Πραγματικά, μπράβο τους. Ε, Θοδωρή, δε συμφωνείς;» μια τέλεια μέρα «Μμμ.» Κάθονται αντίκρυ. Μπροστά τους άδεια πιάτα. Έχει σχεδιάσει την τέλεια μέρα. Το πρωί στη θάλασσα, ύστερα φαγητό στο παραλιακό ταβερνάκι. Τους μένει το απόγευμα να επισκεφτούν το γνωστό ορεινό χωριό και το βράδυ να πιουν ένα ποτό στη Χώρα...
Οι περισσότεροι έριχναν μια ματιά και έστρεφαν το βλέμμα. Ο άντρας, όμως, που ήταν τώρα απέναντί της επέμενε να κοιτάζει. Φαίνονταν μόνο οι δύο, αλλά μπήκε στον πειρασμό να του τις δείξει όλες. Και τις εφτά -παράταιρα λευκές στο ημίφως- γραμμές, που είχε κάποτε χαράξει κάθετα στη φλέβα του αριστερού της χεριού. Το τέλος του κόσμου. «Ήμουν μικρή κι ανόητη,» του είπε τελικά με ένα μισό χαμόγελο και...
Αν κάποιος παρατηρούσε το πορτρέτο του αείμνηστου επιχειρηματία Πέτρου Αργυράκου θα διέκρινε μια έκφραση αποδοκιμασίας. Όσοι τον ήξεραν θα έλεγαν ότι αυτό ήταν το ύφος που τον χαρακτήριζε και ότι σε καμία περίπτωση δε σχετιζόταν με τις επιλογές αυτής της κοπέλας, που την είχαν οδηγήσει βήμα βήμα στην παρούσα κατάσταση. Σε αυτό το αποστειρωμένο περιβάλλον, όπου όποιος το επισκεπτόταν το έκανε για...
Αν είχε μείνει μια παρηγοριά στην κυρία Στεφανία, ήταν εκείνο το γιασεμί. Ριζωμένο στη διπλανή αυλή, την καλημέριζε κάθε πρωί με τη μοσχοβολιά του. Το μόνο που είχε μείνει ίδιο στη γειτονιά.
Το κορμί της είχε μουδιάσει. Σε λίγα λεπτά θα συναντούσε το Βασίλη. Απ’ το μυαλό της περνούσαν πόσες σκέψεις. ο χρήστης Κι αν δεν ήταν όπως την περίμενε; ο χρήστης Κι αν απογοητευόταν; ο χρήστης Κι αν δεν ήταν εκείνος όπως τον περίμενε αυτή; ο χρήστης Αν οι φωτογραφίες δεν ήταν δικές του; ο χρήστης Αν της κάνει κακό; ο χρήστης Γιατί ήταν τόσο απερίσκεπτη στην ηλικία της; ο χρήστης Γιατί...
Πλησίασε στα κάγκελα του μπαλκονιού. Έριξε μια ματιά στο βαθύ μπλε του ουρανού, που ήταν ακόμα μακριά. Τα σύννεφα θα αργούσαν να φύγουν, να το φέρουν και εδώ. Κοίταξε κάτω. Το οδόστρωμα ήταν ακόμα βρεγμένο από την καλοκαιρινή μπόρα που τελείωσε πριν από λίγη ώρα. Η ζέστη σε συνδυασμό με την υγρασία δημιουργούσε μια αποπνικτική ατμόσφαιρα. Ή μήπως δεν ήταν αυτός ο λόγος που δε μπορούσε να ανασάνει;
Τι μέρα ήταν; Άπλωσε το χέρι έξω από την κουβέρτα και ψαχούλεψε πάνω στο κομοδίνο. Ακούστηκαν διάφοροι ήχοι. Μάλλον ήταν διαφημίσεις που μόλις είχαν τελειώσει και τώρα άκουγε κάτι γνώριμες συγχορδίες. Νόμισε ότι της άρεσε αυτό το τραγούδι. Τα μάτια της ήταν ακόμα κλειστά. Δεν ήθελε να αφήσει ακόμα τη ζεστασιά του κρεβατιού και του ονείρου. Σε λίγο ο καφές.